Er wordt vaak onderscheid gemaakt tussen ‘chemische’ en ‘minerale’ of ‘fysische’ uv-filters. Hoewel er gesuggereerd wordt dat dit onderscheid is berust op het feit dat de filters een andere werking hebben, is het grootste verschil tussen beide soorten filters de bouwstenen (atomen) waaruit de filters zijn opgebouwd. Wellicht zou een betere benaming dan ook ‘organische’ en ‘anorganische’ filters zijn. De chemische filters hebben met elkaar gemeen dat ze zijn opgebouwd uit koolstofatomen. Dit zijn organische stoffen. De koolstof absorbeert de uv-straling voordat het je huidcellen kan bereiken. Minerale filters bevatten geen koolstof, en worden daarom anorganische genoemd. Hierbij zorgt dus niet koolstof voor uv-absorptie, maar een metaaloxide. Verder werkt de absorptie hetzelfde als bij de chemische filters. Bekende voorbeelden van minerale filters zijn zinkoxide en titaandioxide. Deze metaaloxiden kunnen uv-licht ook voor een gedeelte weerkaatsen (ongeveer 5% uv-B en tot wel 60% uv-A). Hierdoor laten anti-zonnebrandproducten met minerale filters soms wel een wit laagje achter. Een oplossing hiervoor is om de uv-filter deeltjes nog kleiner te maken, tot ze afmetingen hebben van een paar nanometer.
In een anti-zonnebrandproduct worden vaak meerdere verschillende uv-filters gebruikt voor een optimale bescherming tegen uv-B én uv-A.
